Eric Gerets (Rekem, 18 mei 1954) is een oud-voetballer en voetbaltrainer. Hij speelde steevast als rechtsachter, maar hij stond ook bekend om zijn verre inworpen, een aanvallende kwaliteit. Gerets begon zijn voetbalcarrière als amateur bij de club van zijn geboortedorp. Hij won de Gouden Schoen in 1982. Zijn zoon Johan Gerets is ook profvoetballer. De combinatie van zijn groot strijdershart, zijn baard en donkere manen leverde hem de bijnaam De Leeuw (van Vlaanderen) op.
Loopbaan als speler[]
Standard Luik[]
Beginjaren[]
Eric Gerets leerde voetballen in zijn geboortedorp Rekem. Op 17-jarige leeftijd maakte hij de overstap naar toenmalig kampioen Standard Luik. In zijn eerste seizoen kwam hij aanvankelijk niet vaak aan spelen toe. De jonge Gerets stond in de schaduw van kleppers als Wilfried Van Moer, Christian Piot, Nico Dewalque, Jean Thissen en Leon Semmeling. Hij kreeg van trainer René Hauss pas op het einde van het seizoen zijn eerste speelminuten. Op 16 april 1972 viel Gerets tegen FC Diest in voor Sylvester Takac.
In het seizoen 1972/73 bereikte Gerets, op dat ogenblik nog geen titularis, met Standard de bekerfinale. Hij mocht van trainer Vlatko Markovic in de basis starten, maar zag hoe concurrent RSC Anderlecht met 2-1 won. Een seizoen later brak Gerets volledig door. Hij verdrong de toen 29-jarige Jacques Beurlet uit het eerste elftal en werd de vaste rechtsachter van de Rouches. Veel prijzen veroverde hij met Standard niet. In de jaren 70 werden de Rouches meermaals derde in de competitie, telkens na Club Brugge en Anderlecht. In 1975 werd Gerets voor het eerst opgeroepen voor de nationale ploeg.
Succesjaren[]
Begin jaren 80 nam een nieuwe generatie het roer over bij Standard. Eerst werd succescoach Ernst Happel aangenomen, later haalde de club Raymond Goethals terug naar België. Spelers als Arie Haan, Guy Vandersmissen, Michel Preud'homme, Walter Meeuws, Jos Daerden en Simon Tahamata werden de nieuwe uitblinkers. Gerets zelf was als kapitein de leider van het team. In 1980 werd Standard vicekampioen, een jaar later veroverde het de beker.
In 1982 werd Standard kampioen door op de laatste speeldag te winnen van Waterschei SV Thor. Enkele dagen later namen de Rouches het in de finale van de Europacup II op tegen FC Barcelona. De Spanjaarden wonnen in eigen huis met 2-1. In 1983 sleepte Standard een tweede landstitel op rij in de wacht en mocht Gerets de Gouden Schoen in ontvangst nemen.
AC Milan[]
Gerets, die al enkele jaren aasde op een transfer naar het buitenland, mocht in 1983 van Roger Petit, de sterke man van Standard, naar het Italiaanse AC Milan. In diezelfde zomer trok Ludo Coeck van Anderlecht naar Internazionale. In Milaan trokken de twee Rode Duivels regelmatig met elkaar op. Gerets speelde regelmatig bij de Italiaanse topclub tot de Bellemansaffaire uitbrak.
Bellemansaffaire[]
In 1984 startte Guy Bellemans een onderzoek naar zwart geld in het Belgisch voetbal. De onderzoeksrechter ontdekte in de boekhouding van Standard een paar verdachte geldtransacties uit het seizoen 1981/82. Hij arresteerde trainer Goethals en de spelers van Standard, waarvan er enkele op training waren met de nationale ploeg. Onder meer Gerets en Preud'homme werden tijdens de voorbereiding op de oefeninterland tegen West-Duitsland door de BOB opgepakt.
Na lange, nachtelijke ondervragingen gaven de spelers toe dat ze de spelers van Waterschei in 1982 hadden omgekocht. Ze hadden dit gedaan op aandringen van Goethals, die schrik had dat de titel hun zou ontglippen als ze de spelers van Waterschei niet zouden omkopen. Goethals en alle betrokken spelers werden vervolgens door de KBVB voor lange tijd geschorst. Gerets kreeg een schorsing van 1 jaar.
MVV en PSV[]
Na zijn schorsing vond Gerets onderdak bij MVV. De toen 30-jarige rechtsachter speelde een half seizoen voor de Nederlandse club. In 1985 maakte hij de overstap naar het PSV van trainer Jan Reker. Hij werd er een ploegmaat van onder meer Ruud Gullit, René van der Gijp, Frank Arnesen, Huub Stevens en Willy van de Kerkhof, en later ook van de Braziliaanse stervoetballer Romário. In 1986 werd Gerets meteen kampioen met PSV. Na het vertrek van Ruud Gullit in 1987, werd hij ook de vaste aanvoerder van de rood-witten. De aanvoerdersband leverde hij in 1990 zelf weer zelf in omdat "hij knelde". Zijn opvolger als aanvoerder was Gerald Vanenburg.
Een jaar later nam Hans Kraay sr. het roer over van Reker, maar hij werd al snel vervangen door assistent Guus Hiddink. Onder Hiddink won PSV drie keer op rij de dubbel. Opmerkelijk was dat Gerets in een bekerfinale tegen Roda JC twee keer scoorde in één wedstrijd, iets wat hij in zijn gehele carrière niet meer zou evenaren. In 1988 bereikte PSV ook de finale van de Europacup I. De club uit Eindhoven nam het in Stuttgart op tegen het Portugese Benfica. Na 120 minuten stond het nog steeds 0-0. PSV won uiteindelijk na strafschoppen. Gerets mocht als aanvoerder de Europacup als eerste in de hoogte steken. In 1990 werd Bobby Robson aangesteld als de opvolger van Hiddink. Onder Robson werd PSV twee keer op rij kampioen.
In 1992 zette Gerets, inmiddels 38 jaar, een punt achter zijn loopbaan als speler. In zijn laatste wedstrijd, tegen De Graafschap, mocht hij van zijn ploegmaats een strafschop omzetten. Na 60 minuten kreeg een geëmotioneerde Gerets een applausvervanging.
Statistieken[]
| Seizoen | Club | Competitie | Competitie | |
|---|---|---|---|---|
| Wed. | Dlp. | |||
| 1971/72 | Standard Luik | Eerste klasse | 1 | 0 |
| 1972/73 | 7 | 0 | ||
| 1973/74 | 30 | 1 | ||
| 1974/75 | 37 | 5 | ||
| 1975/76 | 34 | 6 | ||
| 1976/77 | 31 | 1 | ||
| 1977/78 | 25 | 0 | ||
| 1978/79 | 33 | 3 | ||
| 1979/80 | 27 | 3 | ||
| 1980/81 | 29 | 0 | ||
| 1981/82 | 31 | 2 | ||
| 1982/83 | 33 | 2 | ||
| 1983/84 | AC Milan | Serie A | 13 | 1 |
| 1984/85 | MVV | Eredivisie | 12 | 0 |
| 1985/86 | PSV | 29 | 0 | |
| 1986/87 | 30 | 1 | ||
| 1987/88 | 30 | 4 | ||
| 1988/89 | 31 | 1 | ||
| 1989/90 | 33 | 1 | ||
| 1990/91 | 24 | 0 | ||
| 1991/92 | 23 | 1 | ||
| Totaal | 543 | 32 | ||
Nationale ploeg[]
Gerets maakte in oktober 1975 zijn debuut als Rode Duivel tegen de DDR. Het was bondscoach Raymond Goethals die hem voor het eerst selecteerde. Ook onder bondscoach Guy Thys bleef Eric Gerets jarenlang de onbetwiste rechtsachter. In 1980 plaatste hij zich met België voor het EK in Italië. De Rode Duivels verloren in de finale met 2-1 van West-Duitsland.
Gerets was er ook bij op het WK 1982 in Spanje. Op dat toernooi won België tijdens de openingswedstrijd verrassend met 1-0 van titelverdediger Argentinië. In de wedstrijd tegen Hongarije kwam Gerets in botsing met doelman Jean-Marie Pfaff. Gerets had een hersenschudding en werd vervangen door Gerard Plessers. Pfaff kon wel verder. Toen Gerets na de wedstrijd een ambulance wou nemen, was het voertuig al met Pfaff naar het ziekenhuis vertrokken. In het ziekenhuis deelde een zo goed als ongedeerde Pfaff handtekeningen uit. Zowel de spelersgroep als de bondscoach nam Pfaff het voorval kwalijk. De doelman viel uit het elftal en werd vervangen door Theo Custers. Toen die vervolgens blunderde tegen Polen, werd derde doelman Jacky Munaron onder de lat geplaatst.
Door schorsing miste Gerets het EK in Frankrijk, maar in 1986 was hij er opnieuw bij op het wereldkampioenschap in Mexico. De Belgen schakelden Oranje uit in de barragewedstrijden voor het WK en bereikten op het toernooi zelf de halve finale. Tijdens de beslissende wedstrijd tegen Nederland verstuurde Gerets de voorzet richting Georges Grün, die met het hoofd kon scoren. België sloot het succesvolle WK uiteindelijk af als vierde.
In 1990 trok de 36-jarige Gerets ook naar het WK in Italië. Het werd zijn laatste grote toernooi. De Rode Duivels werden in de tweede ronde uitgeschakeld door een laat doelpunt van de Engelsman David Platt. In de lente van 1991 nam Gerets afscheid van de nationale ploeg. Hij speelde in totaal 86 interlands waarin hij tweemaal scoorde.
Loopbaan als trainer[]
RFC de Liège[]
In 1992 volgde Gerets zijn ex-trainer Robert Waseige op bij RFC de Liège. De Luikse eersteklasser vertoefde in financiële moeilijkheden en streed in die periode om het behoud. Gerets kreeg in het Stade Vélodrome spelers als Lei Clijsters, Bernard Wegria, Victor Ikpeba en Eric Deflandre onder zijn hoede.
Lierse[]
Na twee seizoenen stapte Gerets over naar Lierse SK. In de loop der jaren werkte hij bij Lierse samen met onder meer Eddy Snelders, Kjetil Rekdal, David Brocken, Eric Van Meir, Philip Haagdoren, Bob Peeters, Stanley Menzo en Nico Van Kerckhoven. Het team dat in 1994 nog 14e werd in de competitie loodste Gerets twee keer op rij naar een knappe 5e plaats. In het seizoen 1996/97 verraste Lierse heel België. De Pallieters werden voor het eerst sinds 1960 kampioen en plaatsten zich zo voor de Champions League. Gerets werd in 1997 ook uitgeroepen tot Belgisch trainer van het jaar.
Club Brugge[]
Na het onverhoopte succesjaar kon Lierse Gerets niet meer houden. De Limburgse trainer trok naar vicekampioen Club Brugge en veroverde er zijn tweede landstitel op rij. Gerets beschikte bij blauw-zwart over een ervaren elftal met spelers als Lorenzo Staelens, Vital Borkelmans, Dany Verlinden en Franky Van der Elst, aangevuld met jonge talenten als Nordin Jbari, Eric Addo, Olivier De Cock en Khalilou Fadiga. Club Brugge bereikte in 1998 ook de bekerfinale, maar verloor daarin met 4-0 van Racing Genk. Gerets werd in 1998 voor de tweede keer op rij verkozen tot trainer van het jaar. In zijn tweede seizoen streed Gerets met blauw-zwart tot op de laatste speeldag om de titel. Genk werd uiteindelijk kampioen met 2 punten voorsprong op Club Brugge.
PSV[]
In de zomer van 1999 stapte Gerets over naar PSV. Al gedurende zijn tweede jaar in Brugge was het een publiek geheim dat PSV zijn volgende club zou worden. Gerets werkte Nederland samen met Luc Nilis, Ruud van Nistelrooij, Mark van Bommel, André Ooijer en Ronald Waterreus. Eric Addo maakte net als Gerets de overstap van Club Brugge naar PSV. Gerets sleepte met PSV twee landstitels op rij in de wacht. In 2002 werd hij afgelost door zijn vroegere coach Guus Hiddink.
Kaiserslautern en Wolfsburg[]
Gerets, die ooit een transfer naar FC Keulen miste, ging in de herfst van 2002 bij FC Kaiserslautern aan de slag, werd er een goed jaar later op de keien gezet, maar kon meteen weer bij VfL Wolfsburg terecht. In 2004/05 voerde die club wekenlang de Bundesliga aan. Uiteindelijk strandde Wolfsburg op de negende plaats en leidde een conflict met manager Thomas Strunz tot zijn vertrek.
Galatasaray en Marseille[]
De Limburger kon via de grote poort bij Standard terugkeren, maar koos voor een nieuw buitenlands contract bij het Turkse Galatasaray. In Istanboel volgde hij Gheorghe Hagi als coach op en werd er kampioen in het seizoen 2005/06.
Op 25 september 2007 tekende Gerets bij het Franse Olympique Marseille, waar hij Albert Emon opvolgde als trainer. Marseille verkeerde op dat moment in de onderste regionen van de rangschikking, maar het lukte Gerets om op de laatste speeldag toch nog derde te eindigen en zo een plaats in de voorronde van de Champions League voor het seizoen 2008/2009 veilig te stellen.
Al-Hilal[]
Op het einde van het seizoen 2008/2009 kon Gerets rekenen op de interesse van onder meer Bayern München, maar hij koos voor Al-Hilal, een ploeg uit Saoedi-Arabië die bekendstaat als het Manchester United van Azië wegens hun uitgebreide, internationale prijzenkast. Gerets volgde bij Al-Hilal zijn landgenoot Georges Leekens op als trainer. Gerets, die zich bij Olympique Marseille niet langer gesteund voelde door eigenaar Robert Louis-Dreyfus, beweerde dat Al-Hilal hem vooral aansprak doordat ze hem echt wilden hebben.
Na een half jaar trainer te zijn van Al-Hilal werd hij al landskampioen in Saoudi-Arabië. Drie speeldagen voor het einde won Gerets met zijn team met 0-2 op het veld van Al Hazm en verzekerde zich van de titel.
Bondscoach van Marokko[]
In oktober 2010 tekende hij een contract als bondscoach van Marokko. In 2012 plaatste Gerets zich met de Lions de l'Atlas voor de Afrika Cup in Gabon en Equatoriaal-Guinea. Marokko, een outsider voor de eindzege, stelde echter teleur en vloog er al in de eerste ronde uit. Vanwege de tegenvallende resultaten werd Gerets op 15 september 2012 ontslagen als bondscoach van Marokko en werd vervangen door Rachid Taoussi.
Erelijst[]
als speler
- EuropaCup 1: 1988
- Belgisch landskampioen: 1982, 1983
- Nederlandse landskampioen: 1986, 1987, 1988, 1989, 1991, 1992
- Beker van België: 1981
- Beker van Nederland: 1988, 1989, 1990
als trainer
- Belgisch landskampioen: 1997, 1998
- Nederlandse landskampioen: 2000, 2001
- Turks landskampioen: 2006
- Saoedi-Arabisch landskampioen: 2010
persoonlijk
- Lid van verdienste van PSV.
Bron:Eric Gerets. (2013, februari 2). Wikipedia, de vrije encyclopedie. Opgehaald 18:58, februari 2, 2013 van //nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eric_Gerets&oldid=34688555.